42,5 yaşımdayım ve 13 yaşımdan beri televizyon izlemiyorum, haber takip etmiyorum.. Orwell’in 1984’ünü yaşadığımı hissettiğimden beri..

izliyorum kendimi ve sürekli kendime şu soruyu sorarken buluyorum; ‘bu hisler, düşünceler kime ait?’.. bana ait olmadığının farkındalığı içerisindeyim ancak soruyu sorana kadar benim gerçeğim oluyor.. bedenimde sıkışma, yetersizlik, değersizlik hissi.. burnumun ve kafamın sol tarafı çalışmayı bıraktı, bir şeyi protesto ediyor sanki bedenim..

Neler oluyor diyorum.. hiç de anlamıyordum …

sonra oturdum kendi sessizimde, içimdeki bütün seslerle.. izledim uzunca o sesleri, izlerken bedenimde duyumsadığım rahatsızlıklar, sıkışıklar, nefesimdeki yetememe halleri… şaşkınım bir yandan da, baya merakla izledim.. bilgisayarda çizim yaparken arada çıkan “FATAL ERROR” yazısı karşısında hissettiğim çaresizlikle baktım bir süre.. ne kadar kaldım meditasyonda, çok bir fikrim yok..

Bütün bu hallerin gerisinde minik kendimi gördüm.. ağlamak istediğimde ya da kendimi ifade etmek isteyip, edemediğimdeki halimi, içime kaçtığım, derin bir sessizlikte kaldığım halimi.. 

O çaresizlik içerisinde olan minicik varlığımla karşılaşınca hıçkırarak ağlamaya başladım… göğsümün ortasında oturan öküzler ağırlaştı sanki.. o an çok acayip bir şey oldu; minik halim elimi tuttu; hani o tutuşun cümlesi olsaydı bana ‘güvendesin’ diyor olurdu..

O dokuşla sıkışıklık geçti.. içimdeki çocuğun bilgeliği karşısında saygıyla eğildim.. bana olan bakışının bir cümlesi olsaydı; ‘hiçbir şey sebepsiz değil’ derdi sanki.. ancak bu cümlelerin hiç birini söylemedi, sadece dokundu ve baktı.. bir dokunuş ve bir bakışla anlattı şu an bana neler olduğunu.. o zamanlar ifade edemediğim duygularımı empati yoluyla deneyimleyerek öğrendiğimi, kendimi öyle tanıyabildiğimi gördüm.. haliyle şu an her ne oluyorsa toplumsal olarak, hepsi bende rahatsızlık olarak sirayet ediyormuştu..

bunlar deneyimimden bende kalan çıkarımlar pek tabii, belki de cümleler hiç böyle değil, buralar bilmediğim yerler ancak bildiğim bir şey olsaydı; sahici ve kalpten bir temasla içimdeki dert, su olup aktı derdim sanırım..

zamanın sonsuz okyanusu hepimiz içinde; dün 6 yaşımdaki halimin, gözlerinin derininde karşılaştım o bilgelikle.. iyi ki..

Gözlerimi açtım, şimdi burada olan varlığıma duyduğum şükranla ve yorgun bedenimle birlikte durdum bir süre..

Kalbimde sonsuz bir genişlik, tıpkı bulutların gerisindeki gök gibi..

Ohh..

bütün kalbimle..
zy’

dikkatin nerede..?

bu soru ‘ayy dikkatimi şuna vermeliyim’ demiyor.. soru gerçekten dikkatin nerede diye soruyor.. içinde ne bir görev, ne bir zorunluluk, ne de bir dikte var..

kişinin kendini ve Olan’la kurduğu ilişkiyi tanıması, keşfetmesi için adımlardan sadece biri..

zamanla kendi adımını keşfetmek için bir anahtar..

dikkatimizi verdiğimiz her şey kendimizi, yaşamı, varoluşu tanımaya dair araçlar.. dikkatimizi O olmak için vermiyoruz;
tanış olmak, dokunmak, temas etmek;

derinden duyumsamak için,
varlık için..

dikkatin nerede..?

derinden duyumsama halinde; duyumsanan ve duyumsayan ayrı olmadığını fark eder..

duyumsayan ve duyumsanan arasındaki boşlukta durur Öz, hakikat..

O boşlukta hatırlanır unutulanlar..

O boşlukta durur kadim bilgelikler, varoluşun yaratıları, rayihası..

O boşlukta; sen, ben, o kaybolur; Biz olur..

O boşlukta, sevgi olduğunu hatırlar insan..

O boşluk sevgi olur, şefkat olur, nezaket olur, merhamet olur, güven olur..

dikkatin nerede..?

boşlukta mı?
yoksa boşluğun kelimelerinde mi..?

boşluğa dair her şey, kelimeler, cümleler; her şeyin sendeki hali, sende mevcut..

razı mı gönlün keşfetmeye birliği..?

dikkatin nerede..?

birlik olmak demek, hepimizin tek tip olması, aynı şiiri yazması, aynı pencereden dünyaya bakması demek değil..
birlik; bütünlük içinde olmaya denk düşüyor..

bütünlük ise, gökten inmiyor, toplumlara ya da dünyaya.. bireyle başlıyor..

bütünlük nedir?
sert bir rüzgarda, bir ağacın yaprakları kendi içinde fısıldaşıp ‘hareket etmeyelim, hadi rüzgar yokMUŞ gibi davranalım’ diye son kez kikirdeyip durduklarına, ancak gövdenin, dalların o rüzgarla olan salınımına tanık olduk mu hiç..?

insan olarak bütün olmak, sözlerin, davranışların, eylemlerin birlikte olmasında.. ağzımızdan çıkan sözlerin, vurgusu, tonu, frekansıyla olan uyumunda..

kendi içimizdeki bütünlük; varlığın her zerresinin uyumunda..

bütünlük; kendi doğamızı tanımak, olduğu haliyle kabul etmek ve doğamızla uyum içinde olmak..

tıpkı bir ahşap ustasının ahşabın doğasıyla tanış olması, malzemenin doğasıyla yapabilir olduklarını yapması..

ahşap ustasının ahşapla olan birliğinde ustalık..

dolayısıyla her birey bambaşka, her birey biricik..

dünyanın yerlisi olarak; bir besteyi senfoni orkestrası gibi deneyimlemek mümkün.

hayatımın 40 senesi sadece kendime zarar verdiğimi sanıyordum; oysaki kendime verdiğim zarar çevreme verdiğim zarar oluyor.

içerde ağır yıkımlı savaşlar, isyan.. her şeye itiraz (itirazın gerisinde kabul etsem bile)

kişi kendini kabule direndikçe ayrı düşüyor kendinden, çevreden, dünyadan..

yarattığımız her şeyi, bütün ikilikleri biz yaratıyoruz..

zarar bilinçli bir şekilde verilmiyor, bir yerlerde farkındalıksız hallerimizle ortaya çıkıyor..

farkında olmamanın doğası oluyor zarar..

kendimizi tanımağa istekli adımlarla başlıyor yolculuk..

insanın kendiyle tanış olması, coşkulu, keyifli bir yolculuk.. her yolculuk gibi, rüzgarları, fırtınaları, yıkımları, mucizevi anları, büyüleyici duyumsamaları, neşesi var.. hepimizde başka başka,
her neyse olan; bütün ve burada mevcut.

mevcudiyetimizle barış içinde olunca, hikaye bambaşka bir hal alıyor..

kişinin kendi mevcudiyetine duyduğu sevgi’de ve kabul halinde;
Olma haline, evriliyor sadece BEN diyen haller..

kendi oluşuna duyulan anlayış hali yayılıyor dalga dalga dünyaya, evrene..

bütün kalbimle 💚